Bersama rakan, taulan dan guru, tawa riangmu menghiburkan hatiku.
Dulu waktu kat sekolah selalu macam terpinga-pinga je. Macam pahat dengan penukul. selagi takda orang suruh buat homework / takda orang buat homework selagi tula saya takkan buat. hayelaa, buat apa nak buat kalau dah ada geng (terutamanya geng budak hostel dalam kelas). kalau kena pun kena sama-sama. hehe. please yee jangan tiru. teruk benar bila saya imbas balik. aduh.
I've been doing that since forever and been planning to continue,
Until one day.
Kami (satu kelas-502) kena siapkan homework kimia yang i think consist of all chapter and kena hantar la dah ckgu Zarina minta kan. but, as you all know, mana la saya nak buat homework. so dalam keadaan yang sangatlah kelam kabut tuu, berlakulah prosess pem'fotostet'an yang sangan besar dalam lab. Noo, jangan gelak. Memang waktu tu rasa macam ada cahaya je dalam kelas disebabkan kami. HIHI.
but~ as they say (they as in orang dulu-dulu) sepandai-pandai orang melompat akhirnya jatuh ke tanah juga. And, Alhamdulillah-maybe ALLAH nak tunjuk, orang yang kena tangkap firstt sekali adalah saya. ppfff.
Bayangkan bertapa terkezutnya saya. haha. (maybe my face are going from pale to blue) when Cikgu Zarina kata ; "Awak meniru?!!" And i turned intu sayur ; senyap dan layu.
And Cikgu Zarina turned to the whole class and cakap "Ini ke yang awak semua buat bila kamu minta nak hantar petang? Sebab Nak meniru?"
Arghh, the look on her face, sedih gila. Perasaan bersalah mula la datang. Sampai rasa nak menangis pun ada. takut la weiii. Cikgu Zarina kutt.
Then cikgu sambung
"Saya tak pernah harapkan awak semua dapat A+ dalam exam. Ada saya marah? Takda kan? Saya tak pernah minta pun awak jadi pandai, kalau nanti yang nak sambung belajar tu awak, bukan saya. Saya cuma nak tolong. Tapi saya paling tak suka bila ada pelajar yang meniru dalam subject saya. 2 minggu saya bagi peluang untuk nak siapkan. Tak cukup ke? Apa yang awak dapat dengan meniru? Takda apa. Kamu akan jadi malas. Saya tak kesah pelajar tu tak pandai asalkan dia tak malas. Kamu ada tak faham ke saya mengajar sampai kamu kena meniru? Tak faham jumpa saya, bukan meniru. Faham?
Senyap.
"Balik siapkan homework. Tanpa meniru. Esok hantar."
Dismiss.
Bayangkan bertapa terkesannya saya dengan kata-kata cikgu sampai saya tulis dalam diary. Sepatah-sepatah saya ingat. Lepas tuu saya ada jumpa Cikgu zarina untuk minta maaf and dia kata dia tak marah cuma dia tak nak latih kami jadi pemalas. Sebab orang pemalas memang takkan gain apa-apa in the end. Zapp.
Those word reay cut me deap down. Baru sedar yang sebenarnya betapa pemalasnya saya. Sedih sampai waktu solat pun sampai sobbsobb sebab sedih sangat. After that, memang saya tak pernah meniru - gladly, Alhamdulillah.
If i do pun (kadang-kadang eaa, I've really cut down a lot) Saya sentiasa ingat apa yang ckgu zarina cakap ; make sure awak tahu apa yang awak tiru, ini tak, main salin je. ehehe.
Alhamdulillah. I'm still in good term dengan cikgu Zarina. Cikgu datang Istanbul semalam, and alhamdulillah, sempat jumpa walaupun sejam je. Rindu habis kat cikgu.
Cikgu yang hebat dan kuat. Habis satu Turkiye cikgu jalan. Haha. Kalah saya. Saya tunggu nanti cikgu kata nak bawak jalan-jalan Europe pulak. hihi.
Ahh, talking about teacher and school make me miss them even more. Insyaa-allah. Ada banyak lagi cikgu dan kawan yang Inspire saya jadi begini. Nanti yaa, pelan-pelan saya tulis. Karang tak menang tangan nak tulis fasal semua. hihi. Till then.
Salam Sayang ; Farhah Alwani
No comments:
Post a Comment